Outro desastre en Casa Rosalía

Despois de varios anos, onte levanteille o veto a Casa Rosalía, en Brión, imposto hai tempo despois de varias experiencias negativas. Cambiei de idea despois de recibir varias indicacións, de xentes de confianza, sobre a transformación operada na cociña do restaurante e, dado que o teño a un tiro de pedra da miña casa, decidín probar. Lamento comunicar aquí que o veto segue en pe despois da nova experiencia. Non sei eu se o problema está en que elixo mal, pero semella que nesta casa no meu prato sempre acaba o peor.

Comezamos por un caldo galego, que apetecía, por moito inda que a través das cristaleiras do patio ao que da o comedor se vira un día espléndido. O caldo estaba correcto, pero dende logo non era o mellor caldo que comín na miña vida.

De segundo pedimos un solombo de tenreira con prebe de roquefort que foi o mellor da comida. Unha boa ración, unha carne tenra e saborosa, e un prebe moi ben amañado. Mágoa que as patacas fritas que levaba de gornición foran un insulto ao bo gusto.

Eu pedín fabas con polbo, incluídas no menú das xornadas do polbo que se están a celebrar ata a primeira semana de abril. E foi un gran erro. As fabas eran das mellores que se poden atopar, granjal da Mariña (o de fabas de Lourenzá é unha apropiación indebida, xa o teño moi dito e escrito) e das mellores. O corte do polbo, en lascas moi finas, non me daba moita confianza. E o prebe de cor laranxa polo exceso de corante xa me desanimou definitivamente. O primeiro bocado foi sorprendeume; malia que a cazola de barro fumeaba abondo, a primeira faba que metín na boca estaba fría. Fría, non morna nin a temperatura ambiente, fría. A seguinte queimaba, o que me fixo pensar nos microondas que non quentan uniformemente.

O conxunto non me fixo chisca de graza. O polbo estaba alí de acompañante pero non aportaba nada a un guiso insulso e sen ningunha graza. Lembrei aquelas fabas con polbo que comera no Selmira, en Cangas de Foz, e que me souberan a gloria.

Para acompañar a comida, e dado que a miña muller so bebe branco, pedimos un godello de Joaquín Rebolledo, que nos serviron catro ou cinco grados por derriba da temperatura óptima e que tivemos que refrescar. Como vin cos meus propios ollos como o camareiro sacaba a botella do armario frigorífico, cheguei á conclusión de que calquera outro branco que pediramos estaría igualmente quente.

A cousa amañouse un pouco coas sobremesas. A escuma de queixo de tetilla con marmelo e mel estaba certamente deliciosa, e algunhas das especialidades incluídas na mestura de postres da casa tampouco desentoaba: gustoume o flan e moi especialmente a torta (semifrío) de café cunha xelea de café amarga que contrastaba moi be co doce. Pero outra vez insultan o noso gusto cunha filloa rechea de nata de spray, unha verdadeira montaña branca, que o único que facía era estragar a filloa.

A conta subiu dos 60 euros. Mentres pagaba, dinme conta de que a cadeira na que estaba sentado semella máis a dunha gardería infantil que a dun restaurante, sexa cal sexa a súa categoría. Saín moi cabreado de Casa Rosalía. Seguirei pasando por diante dela e dicindo o mesmo: mágoa se sitio bonito.