Que facer co millo tenro

Nestes días collín millo en perfectas condicións para o seu consumo. Ten que estar ben formado o grao, pero tenro. Cando o millo está no seu momento o grao cede ante a presión a unlla do dedo polgar e, rota a pel, bota un chisco de leite. As mazarocas que se atopan nestas condicións chámanse en Galicia “pichorros”.Estes pichorros pódense asar directamente na grella e despois servilos con sal e manteiga, pero a min gústanme máis cocidos en auga salgada e sen máis acompañamento. Tamén podemos desgranar o pichorro e empregar os grans para outras preparacións (eu procedo polo sistema rápido de cortar os grans cun coitelo ben afiado todo ao longo do carozo, pérdese algo do millo pero gáñase moita rapidez respecto de quitar os grans un a un. O sistema do coitelo vinllo facer a unha india andina e dende ese día non uso outro sistema).

Co millo así desgranado podemos preparar os típicos tamales cubanos ou mexicanos, nos que o millo triturado se acompaña dun sofrito feito con cebola e pemento, algo de picante, e carne de porco ou polo. Despois póñense porcións da masa en follas da propia mazaroca do millo e envólvense formado un paquetiños, que de seguido se cocen nunha cazola con auga salgada. Trátase dunha receita algo complicada, pero que permite facer unha tanda grande de tamales para conxelalos para usos futuros.

Pero existen unha receite colombiana moi sinxela e de resultado delicioso: as “arepas de choclo” e as “masitas”. A diferenza fundamental entre unhas e outras está no tamaño e no uso. As primeiras son grandes, tanto coma un prato de sobremesa, e consúmense principalmente no almorzo, con queixo ou xamón. As masitas levan xa o queixo incorporado na masa e teñen tamaño máis pequeno, como unhas chulas, e pódense comer como acompañamento doce de calquera outro prato ou ata de sobremesa.
Aí vai a receita: o millo tenro (por exemplo de 4 ou 5 pichorros) ponse no vaso do batedor xunto cun ovo, un anaco de queixo (pode valer un queixo de tetilla e tamén de mestura de vaca e ovella tenro), unhas culleradas de azucre moreno (os colombianos poñen “panela” que se pode atopar nalgúns comercios especializados, o seu sabor é moi semellante ao do azucre moreno, inda que menos refinado) e un chisco de sal. Tritúrase ben a mestura e ponse a tixola ao lume, cun pouco de aceite. Cando o aceite vai quente bótanse, cun cullerón, pequenas porcións da pasta obtida, fritíndoa ata estar dourada. Convén non botar demasiada pasta de cada vez, xa que se vai estender pola tixola, e canto máis grande sexa a masita máis difícil vai ser darlle a volta.

Cando as masitas están douradas vanse sacando para un prato cuberto cun papel de cociña, que absorberá o exceso de aceite, e sérvense quentes. Como dixen, acompañan moi ben a calquera prato salgado.

Proben, que non se arrepentirán.

+ Torta de millo con pate>